Duma czy uprzedzenie? [FELIETON]

Cztery tygodnie spędzone na krańcu Polski w gronie kilkuset osób, z których zaledwie jedna wiedziała, gdzie leży Gostynin, dały mi wiele do myślenia. Przede wszystkim jednak umocniły mnie w przekonaniu, że BYCIE MIESZKAŃCEM NASZEGO MIASTA JEST POWODEM DO DUMY.

Etymologia podpowiada nam, że Gostynin jest nazwą patronimiczną – podobnie jak Aleksandrów, Zuzinów, Duninów, Kazimierzów, Stefanów, Emilianów i inne. Oznacza to, że w dawnych czasach właścicielem osady był niejaki Gost. Zdecydowanie milsze dla mieszkańców naszego miasta są związane z jego nazwą legendy. Nie zagłębiając się nadto w szczegóły, można powiedzieć jedynie tyle, że niemal każda z nich podkreśla związek nazwy Gostynin z gościnnością mieszkańców dawnej kupieckiej osady. I tego się trzymajmy…

Niemal powszechnym zjawiskiem w gronie moich nowych znajomych okazało się mylenie Gostynina z Gostyniem. „Aaaaa, Gostynin, to u was robi się mleczko skondensowane (mleczko do kawy)” – ten zwrot, który słyszałem wyjątkowo często, stawał się zazwyczaj asumptem do opowiadania, jak ciekawy i godny poznania jest Gostynin. Miasto, którego powstanie datuje się na koniec XIV wieku, które gościło u siebie koronowane głowy nie tylko naszego kraju.

Z Gostyninem związanych jest wiele nietuzinkowych osobowości, które zasługują na bliższe poznanie. Niektóre z nich zapisały się na kartach historii Polski, ale są i takie, których sława wykracza daleko poza granice naszego kraju.

Gostynin przez wieki swojego istnienia nigdy nie stracił praw miejskich, chociaż różnie wiodły się losy miasta i jego mieszkańców. Zdarzały się czasy, gdy Gostynin był miejscem „mlekiem i miodem płynącym”, ale bywały też lata poważnej recesji (czasami trwające dość długo). Miasto zawsze jednak potrafiło podnieść się z gospodarczego niżu i stanąć na nogi.

Chcemy w naszym cyklu prezentować osoby i wydarzenia, dzięki którym nie musimy wstydzić się tego, że mieszkamy w mieście, które ma niezwykle bogatą historię. I że bycie mieszkańcem Gostynina to powód do dumy.